Истиқлолият ва дастовардҳои соҳаи маориф

  Истиқлолият падидаи муҳимтарини давлатдорӣ ба ҳисоб рафта он ба ҳар яки мо озодии комилро ҳадя намуд. Маҳз Истиқлолият ва оромии ҷомеаи шаҳрвандӣ кишвари моро ҳамчун давлати мустақил ва соҳибтамаддун дар арсаи ҷаҳонӣ муаррифӣ кард.
  Истиқлолият ҳамчун саҳифаи таърихи навини ватанамон бо хати заррин сабт шудааст, барои мардуми куҳанбунёду тамаддунсози мо санаи барқарор гардидани адолати таърихӣ, яъне соҳиби давлатдории мустақили миллӣ гардидани миллати тоҷик ва дар арсаи байналмилалӣ парафшон шудани парчами давлати тоҷикон мебошад.

Ҳувияти миллии ҷавонон ва таҳкими сулҳу ваҳдат

  Мусаллам аст, ки соҳибистиқлолии ҳар кишварро арзишҳои муқаддас чун сулҳу субот ва ваҳдату ризоияти ҷомеа муайян месозад. Хушбахтона, имрўз маҳз бо шарофати сулҳу субот дар роҳи таъмини рушди бони­зоми иқтисодиву иҷтимоӣ ва фарҳангиву маънавии кишвар аз ҷониби раҳбарияти дав­лат, хосатан Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қадамҳои устувор гузошта шудааст. Тоҷикистон аз он лаҳзае, ки ба сулҳу ваҳдат ноил гардид, падидаи ваҳдат сароғози ташаббусҳои бузург дар роҳи ободкорию созанда­гии миллати тамаддунофару фарҳангпарвар шуд.

Масъалаҳои забоншиносии миллӣ дар таълимоти Пешвои миллат

Забон аз қадимтарин замонҳо то ба имрӯз муҳимтарин далели рӯҳи инсонӣ, воситаи асосии муоширати байни одамон, табодули захираҳои маънавӣ ва омили аслии пешрафти тамаддунҳо мебошад. Ва то вақте ки ҷомеаи инсонӣ ҳаст, бо чунин сифатҳо боқӣ хоҳад монд.

Забон ҳамчун зуҳуроти ҷамъиятӣ, натиҷаи фаъолияти интеллектуалӣ, вокуниши одам ба ҳодисаҳои табиат, ҷамъият ва тафаккур аст.  Он хотираи сиёсӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангии миллат мебошад. Неруест, ки қудрат ва тавоноии худро дар ҷараёни ниҳоят мураккабу пурпечу тоби таърихӣ, ки аз муборизаҳо, бурду бохтҳо ва садоқату хиёнатҳо иборат аст, ба намоиш мегузорад.